Rozdział III4. Temat: Pitagoras. Urodził się on na wyspie w 572 roku p.n.e. i pozostał na niej do 40 roku swojego życia. W tym wieku wyruszył z Jonii w podróż podczas której niewątpliwie nabył wiele nowych doświadczeń. Po pewnym czasie postanowił wykorzystać i przekazać je w Krotonie w Grecji zakładając związek pitagorejski. Ten właśnie moment można uznać za początek kariery Pitagorasa, a być może kariery jego uczniów. Sam osławiony filozof i matematyk z Samos nie pozostawił po sobie żadnych pism ani innego typu śladów świadczących o jego geniuszu. Jedyną, aczkolwiek najpotężniejszą pozostałością po nim stała się organizacja pitagorejczyków. Odzwierciedlić relacje pomiędzy mistrzem a jego uczniami jest dziś stosunkowo trudno. Uważa się, że to uczniowie udowodnili twierdzenie Pitagorasa i dokonali odkryć w dziedzinie geometrii natomiast mistrz wniósł wkład w strefę religijno-filozoficzną. Przypisywanie pionierowi organizacji przez członków wszystkich jej dokonań miało mieć podłoże symboliczne. Chcieli mieć swój autorytet, wielkiego mędrca, który prowadzić ich miał ku poznaniu nieznanego.. Szkoła przetrwała swojego założyciela na ponad 100 lat. Związek pitagorejski miał przede wszystkim charakter etyczno-religijny, pomimo tego,że brał udział w walkach politycznych w Grecji. Podstawami wierzeń tego związku były: Podstawą przyjęcia do związku pitagorejskiego był pięcioletni okres próbny. Charakterystyczne było to, że nie istniały w tym wymogi co do płci, rekrutować mogli się mężczyźni jak i kobiety. W pięć lat przed przystąpieniem do związku należało zachować wstrzemięźliwość, posłuszeństwo wobec przełożonych, złożyć śluby milczenia, a także zgodzić się na uznanie wspólnoty dóbr członków organizacji (każdy kto wstąpił, automatycznie oddawał swe dobra do użytku wspólnego, ale jednocześnie mógł korzystać z środków reszty, co było dobrym ). Przede wszystkim kandydat sposobem na podniesienie się Np. z rangi żebraka miał się zobowiązać, poza uczestnictwie w misteriach, |
